سوره فجر (سپیده دم)

سوره فجر نود و نهمین سوره قرآن است که در مکه نازل شد و دارای ۳۰ آیه است. این سوره به نور صبحگاهی پرداخته و از عذاب الهی بر قوم‌های گذشته سخن می‌گوید و به کافران هشدار می‌دهد.

ترجمه: سوره الفجر (سپیده‌دم) سُورَة الفجر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

i

به نام خداوند بخشنده و مهربان

وَالْفَجْرِ ١ i

به سپیده دم سوگند، (۱)

وَلَيَالٍ عَشْرٍ ٢ i

و به شبهای دهگانه، (۲)

وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ٣ i

و به زوج و فرد، (۳)

وَاللَّيْلِ إِذَا يَسْرِ ٤ i

و به شب، هنگامی که (به سوی روشنایی روز) حرکت می‌کند سوگند (که پروردگارت در کمین ظالمان است)! (۴)

هَلْ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ ٥ i

آیا در آنچه گفته شد، سوگند مهمّی برای صاحبان خرد نیست؟! (۵)

أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ ٦ i

آیا ندیدی پروردگارت با قوم «عاد» چه کرد؟! (۶)

إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ٧ i

و با آن شهر «اِرَم» باعظمت، (۷)

الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ ٨ i

همان شهری که مانندش در شهرها آفریده نشده بود! (۸)

وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ٩ i

و قوم «ثمود» که صخره‌های عظیم را از (کنار) درّه می‌بریدند (و از آن خانه و کاخ می‌ساختند)! (۹)

وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ ١٠ i

و فرعونی که قدرتمند و شکنجه‌گر بود، (۱۰)

الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ ١١ i

همان اقوامی که در شهرها طغیان کردند، (۱۱)

فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ ١٢ i

و فساد فراوان در آنها به بار آوردند؛ (۱۲)

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ ١٣ i

به همین سبب خداوند تازیانه عذاب را بر آنان فرو ریخت! (۱۳)

إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ ١٤ i

به یقین پروردگار تو در کمینگاه (ستمگران) است! (۱۴)

فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ ١٥ i

امّا انسان هنگامی که پروردگارش او را برای آزمایش، اکرام می‌کند و نعمت می‌بخشد (مغرور می‌شود و) می‌گوید: «پروردگارم مرا گرامی داشته است!» (۱۵)

وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ ١٦ i

و امّا هنگامی که برای امتحان، روزیش را بر او تنگ می‌گیرد (مأیوس می‌شود و) می‌گوید: «پروردگارم مرا خوار کرده است!» (۱۶)

كَلَّا ۖ بَلْ لَا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ ١٧ i

چنان نیست که شما می‌پندارید؛ شما یتیمان را گرامی نمی‌دارید، (۱۷)

وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ الْمِسْكِينِ ١٨ i

و یکدیگر را بر اطعام مستمندان تشویق نمی‌کنید، (۱۸)

وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَمًّا ١٩ i

و میراث را (از راه مشروع و نامشروع) جمع کرده می‌خورید، (۱۹)

وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ٢٠ i

و مال و ثروت را بسیار دوست دارید (و بخاطر آن گناهان زیادی مرتکب می‌شوید)! (۲۰)

كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا ٢١ i

چنان نیست که آنها می‌پندارند! در آن هنگام که زمین سخت در هم کوبیده شود، (۲۱)

وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا ٢٢ i

و فرمان پروردگارت فرا رسد و فرشتگان صف در صف حاضر شوند، (۲۲)

وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ ۚ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّىٰ لَهُ الذِّكْرَىٰ ٢٣ i

و در آن روز جهنم را حاضر می‌کنند؛ (آری) در آن روز انسان متذکّر می‌شود؛ امّا این تذکّر چه سودی برای او دارد؟! (۲۳)

يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي ٢٤ i

می‌گوید: «ای کاش برای (این) زندگیم چیزی از پیش فرستاده بودم!» (۲۴)

فَيَوْمَئِذٍ لَا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ٢٥ i

در آن روز هیچ کس همانند او [= خدا] عذاب نمی‌کند، (۲۵)

وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ٢٦ i

و هیچ کس همچون او کسی را به بند نمی‌کشد! (۲۶)

يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ٢٧ i

تو ای روح آرام‌یافته! (۲۷)

ارْجِعِي إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً ٢٨ i

به سوی پروردگارت بازگرد در حالی که هم تو از او خشنودی و هم او از تو خشنود است، (۲۸)

فَادْخُلِي فِي عِبَادِي ٢٩ i

پس در سلک بندگانم درآی، (۲۹)

وَادْخُلِي جَنَّتِي ٣٠ i

و در بهشتم وارد شو! (۳۰)