سوره عبس (عبوس)

سوره عبس هشتادمین سوره قرآن است که در مکه نازل شد و دارای ۴۲ آیه است. این سوره به واکنش پیامبر اسلام حضرت محمد (صلى الله عليه وسلم) نسبت به یک فرد نابینا اشاره می‌کند و اهمیت برخورد برابر با همه مردم را تأکید می‌کند.

ترجمه: سوره عبس (روی ترش کرد) سُورَة عبس

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

i

به نام خداوند بخشنده و مهربان

عَبَسَ وَتَوَلَّىٰ ١ i

چهره در هم کشید و روی برتافت... (۱)

أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ ٢ i

از اینکه نابینایی به سراغ او آمده بود! (۲)

وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّىٰ ٣ i

تو چه می‌دانی شاید او پاکی و تقوا پیشه کند، (۳)

أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْرَىٰ ٤ i

یا متذکّر گردد و این تذکّر به حال او مفید باشد! (۴)

أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَىٰ ٥ i

امّا آن کس که توانگر است، (۵)

فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّىٰ ٦ i

تو به او روی می‌آوری، (۶)

وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ ٧ i

در حالی که اگر او خود را پاک نسازد، چیزی بر تو نیست! (۷)

وَأَمَّا مَنْ جَاءَكَ يَسْعَىٰ ٨ i

امّا کسی که به سراغ تو می‌آید و کوشش می‌کند، (۸)

وَهُوَ يَخْشَىٰ ٩ i

و از خدا ترسان است، (۹)

فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ ١٠ i

تو از او غافل می‌شوی! (۱۰)

كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ ١١ i

هرگز چنین نیست که آنها می‌پندارند؛ این (قرآن) تذکّر و یادآوری است، (۱۱)

فَمَنْ شَاءَ ذَكَرَهُ ١٢ i

و هر کس بخواهد از آن پند می‌گیرد! (۱۲)

فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ ١٣ i

در الواح پرارزشی ثبت است، (۱۳)

مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ ١٤ i

الواحی والاقدر و پاکیزه، (۱۴)

بِأَيْدِي سَفَرَةٍ ١٥ i

به دست سفیرانی است‌ (۱۵)

كِرَامٍ بَرَرَةٍ ١٦ i

والا مقام و فرمانبردار و نیکوکار! (۱۶)

قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَكْفَرَهُ ١٧ i

مرگ بر این انسان، چقدر کافر و ناسپاس است! (۱۷)

مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ ١٨ i

(خداوند) او را از چه چیز آفریده است؟! (۱۸)

مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ١٩ i

او را از نطفه ناچیزی آفرید، سپس اندازه‌گیری کرد و موزون ساخت، (۱۹)

ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ ٢٠ i

سپس راه را برای او آسان کرد، (۲۰)

ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ٢١ i

بعد او را میراند و در قبر پنهان نمود، (۲۱)

ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ ٢٢ i

سپس هرگاه بخواهد او را زنده می‌کند! (۲۲)

كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ ٢٣ i

چنین نیست که او می‌پندارد؛ او هنوز آنچه را (خدا) فرمان داده، اطاعت نکرده است! (۲۳)

فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ ٢٤ i

انسان باید به غذای خویش (و آفرینش آن) بنگرد! (۲۴)

أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا ٢٥ i

ما آب فراوان از آسمان فرو ریختیم، (۲۵)

ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ٢٦ i

سپس زمین را از هم شکافتیم، (۲۶)

فَأَنْبَتْنَا فِيهَا حَبًّا ٢٧ i

و در آن دانه‌های فراوانی رویاندیم، (۲۷)

وَعِنَبًا وَقَضْبًا ٢٨ i

و انگور و سبزی بسیار، (۲۸)

وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا ٢٩ i

و زیتون و نخل فراوان، (۲۹)

وَحَدَائِقَ غُلْبًا ٣٠ i

و باغهای پردرخت، (۳۰)

وَفَاكِهَةً وَأَبًّا ٣١ i

و میوه و چراگاه، (۳۱)

مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ٣٢ i

تا وسیله‌ای برای بهره‌گیری شما و چهارپایانتان باشد! (۳۲)

فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ ٣٣ i

هنگامی که آن صدای مهیب [= صیحه رستاخیز] بیاید، (کافران در اندوه عمیقی فرومی‌روند)! (۳۳)

يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ ٣٤ i

در آن روز که انسان از برادر خود می‌گریزد، (۳۴)

وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ ٣٥ i

و از مادر و پدرش، (۳۵)

وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ ٣٦ i

و زن و فرزندانش؛ (۳۶)

لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ ٣٧ i

در آن روز هر کدام از آنها وضعی دارد که او را کاملاً به خود مشغول می‌سازد! (۳۷)

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ ٣٨ i

چهره‌هائی در آن روز گشاده و نورانی است، (۳۸)

ضَاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ ٣٩ i

خندان و مسرور است؛ (۳۹)

وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ ٤٠ i

و صورتهایی در آن روز غبارآلود است، (۴۰)

تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ٤١ i

و دود تاریکی آنها را پوشانده است، (۴۱)

أُولَٰئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ٤٢ i

آنان همان کافران فاجرند! (۴۲)