ترجمه: سوره النازعات (کشندگان) سُورَة النازعات
وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ١ i
سوگند به فرشتگانی که (جان مجرمان را بشدّت از بدنهایشان) برمیکشند، (۱)
وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ٢ i
و فرشتگانی که (روح مؤمنان) را با مدارا و نشاط جدا میسازند، (۲)
وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ٣ i
و سوگند به فرشتگانی که (در اجرای فرمان الهی) با سرعت حرکت میکنند، (۳)
فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ٤ i
و سپس بر یکدیگر سبقت میگیرند، (۴)
فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ٥ i
و آنها که امور را تدبیر میکنند! (۵)
يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ٦ i
آن روز که زلزلههای وحشتناک همه چیز را به لرزه درمیآورد، (۶)
تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ٧ i
و بدنبال آن، حادثه دومین [= صیحه عظیم محشر] رخ میدهد، (۷)
قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ٨ i
دلهایی در آن روز سخت مضطرب است، (۸)
أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ٩ i
و چشمهای آنان از شدّت ترس فروافتاده است! (۹)
يَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ ١٠ i
(ولی امروز) میگویند: «آیا ما به زندگی مجدّد بازمیگردیم؟! (۱۰)
أَإِذَا كُنَّا عِظَامًا نَخِرَةً ١١ i
آیا هنگامی که استخوانهای پوسیدهای شدیم (ممکن است زنده شویم)؟!» (۱۱)
قَالُوا تِلْكَ إِذًا كَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ١٢ i
میگویند: «اگر قیامتی در کار باشد، بازگشتی است زیانبار!» (۱۲)
فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ١٣ i
ولی (بدانید) این بازگشت تنها با یک صیحه عظیم است! (۱۳)
فَإِذَا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ ١٤ i
ناگهان همگی بر عرصه زمین ظاهر میگردند! (۱۴)
هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ مُوسَىٰ ١٥ i
آیا داستان موسی به تو رسیده است؟! (۱۵)
إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ١٦ i
در آن هنگام که پروردگارش او را در سرزمین مقدّس «طوی» ندا داد (و گفت): (۱۶)
اذْهَبْ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰ ١٧ i
به سوی فرعون برو که طغیان کرده است! (۱۷)
فَقُلْ هَلْ لَكَ إِلَىٰ أَنْ تَزَكَّىٰ ١٨ i
و به او بگو: «آیا میخواهی پاکیزه شوی؟! (۱۸)
وَأَهْدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخْشَىٰ ١٩ i
و من تو را به سوی پروردگارت هدایت کنم تا از او بترسی (و گناه نکنی)؟!» (۱۹)
فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَىٰ ٢٠ i
سپس موسی بزرگترین معجزه را به او نشان داد! (۲۰)
فَكَذَّبَ وَعَصَىٰ ٢١ i
امّا او تکذیب و عصیان کرد! (۲۱)
ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَىٰ ٢٢ i
سپس پشت کرد و پیوسته (برای محو آیین حق) تلاش نمود! (۲۲)
فَحَشَرَ فَنَادَىٰ ٢٣ i
و ساحران را جمع کرد و مردم را دعوت نمود، (۲۳)
فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَىٰ ٢٤ i
و گفت: «من پروردگار برتر شما هستم!» (۲۴)
فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَىٰ ٢٥ i
از این رو خداوند او را به عذاب آخرت و دنیا گرفتار ساخت! (۲۵)
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَعِبْرَةً لِمَنْ يَخْشَىٰ ٢٦ i
در این عبرتی است برای کسی که (از خدا) بترسد! (۲۶)
أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ ۚ بَنَاهَا ٢٧ i
آیا آفرینش شما (بعد از مرگ) مشکلتر است یا آفرینش آسمان که خداوند آن را بنا نهاد؟! (۲۷)
رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا ٢٨ i
سقف آن را برافراشت و آن را منظّم ساخت، (۲۸)
وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ٢٩ i
و شبش را تاریک و روزش را آشکار نمود! (۲۹)
وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَاهَا ٣٠ i
و زمین را بعد از آن گسترش داد، (۳۰)
أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا ٣١ i
و از آن آب و چراگاهش را بیرون آورد، (۳۱)
وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ٣٢ i
و کوهها را ثابت و محکم نمود! (۳۲)
مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ٣٣ i
همه اینها برای بهرهگیری شما و چهارپایانتان است! (۳۳)
فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَىٰ ٣٤ i
هنگامی که آن حادثه بزرگ رخ دهد، (۳۴)
يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَىٰ ٣٥ i
در آن روز انسان به یاد کوششهایش میافتد، (۳۵)
وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَنْ يَرَىٰ ٣٦ i
و جهنّم برای هر بینندهای آشکار میگردد، (۳۶)
فَأَمَّا مَنْ طَغَىٰ ٣٧ i
امّا آن کسی که طغیان کرده، (۳۷)
وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا ٣٨ i
و زندگی دنیا را مقدّم داشته، (۳۸)
فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَىٰ ٣٩ i
مسلّماً دوزخ جایگاه اوست! (۳۹)
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَىٰ ٤٠ i
و آن کس که از مقام پروردگارش ترسان باشد و نفس را از هوی بازدارد، (۴۰)
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَىٰ ٤١ i
قطعاً بهشت جایگاه اوست! (۴۱)
يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا ٤٢ i
و از تو درباره قیامت میپرسند که در چه زمانی واقع میشود؟! (۴۲)
فِيمَ أَنْتَ مِنْ ذِكْرَاهَا ٤٣ i
تو را با یادآوری این سخن چه کار؟! (۴۳)
إِلَىٰ رَبِّكَ مُنْتَهَاهَا ٤٤ i
نهایت آن به سوی پروردگار تو است (و هیچ کس جز خدا از زمانش آگاه نیست)! (۴۴)
إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ يَخْشَاهَا ٤٥ i
کار تو فقط بیمدادن کسانی است که از آن میترسند! (۴۵)
كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا ٤٦ i
آنها در آن روز که قیام قیامت را میبینند چنین احساس میکنند که گویی توقّفشان (در دنیا و برزخ) جز شامگاهی یا صبح آن بیشتر نبوده است! (۴۶)