سوره شمس (خورشید)

به خورشید و گسترش نور آن سوگند، ^(۱)

و به ماه هنگامی که بعد از آن درآید، ^(۲)

و به روز هنگامی که صفحه زمین را روشن سازد، ^(۳)

و به شب آن هنگام که زمین را بپوشاند، ^(۴)

و قسم به آسمان و کسی که آسمان را بنا کرده، ^(۵)

و به زمین و کسی که آن را گسترانیده، ^(۶)

و قسم به جان آدمی و آن کس که آن را (آفریده و) منظّم ساخته، ^(۷)

سپس فجور و تقوا (شرّ و خیرش) را به او الهام کرده است، ^(۸)

که هر کس نفس خود را پاک و تزکیه کرده، رستگار شده؛ ^(۹)

و آن کس که نفس خویش را با معصیت و گناه آلوده ساخته، نومید و محروم گشته است! ^(۱۰)

قوم «ثمود» بر اثر طغیان، (پیامبرشان را) تکذیب کردند، ^(۱۱)

آنگاه که شقی‌ترین آنها بپاخاست، ^(۱۲)

و فرستاده الهی [= صالح‌] به آنان گفت: «ناقه خدا [= همان شتری که معجزه الهی بود] را با آبشخورش واگذارید (و مزاحم آن نشوید)!» ^(۱۳)

ولی آنها او را تکذیب و ناقه را پی کردند (و به هلاکت رساندند)؛ از این رو پروردگارشان آنها (و سرزمینشان) را بخاطر گناهانشان در هم کوبید و با خاک یکسان و صاف کرد! ^(۱۴)

و او هرگز از فرجام این کار [= مجازات ستمگران‌] بیم ندارد! ^(۱۵)