سوره نبأ (خبر)

سوره نبأ هفتاد و هشتمین سوره قرآن است که در مدینه نازل شد و دارای ۴۰ آیه است. این سوره به حقیقت روز قیامت پرداخته و پاداش و مجازات انسان‌ها را شرح می‌دهد و مردم را به هوشیاری در برابر روز قیامت فرا می‌خواند.

ترجمه: سوره النبأ (خبر بزرگ) سُورَة النبأ

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

i

به نام خداوند بخشنده و مهربان

عَمَّ يَتَسَاءَلُونَ ١ i

آنها از چه چیز از یکدیگر سؤال می‌کنند؟! (۱)

عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ ٢ i

از خبر بزرگ و پراهمیّت (رستاخیز)! (۲)

الَّذِي هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ ٣ i

همان خبری که پیوسته در آن اختلاف دارند! (۳)

كَلَّا سَيَعْلَمُونَ ٤ i

چنین نیست که آنها فکر می‌کنند، و بزودی می‌فهمند! (۴)

ثُمَّ كَلَّا سَيَعْلَمُونَ ٥ i

باز هم چنین نیست که آنها می‌پندارند، و بزودی می‌فهمند (که قیامت حق است)! (۵)

أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا ٦ i

آیا زمین را محل آرامش (شما) قرار ندادیم؟! (۶)

وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا ٧ i

و کوه‌ها را میخهای زمین؟! (۷)

وَخَلَقْنَاكُمْ أَزْوَاجًا ٨ i

و شما را بصورت زوجها آفریدیم! (۸)

وَجَعَلْنَا نَوْمَكُمْ سُبَاتًا ٩ i

و خواب شما را مایه آرامشتان قرار دادیم، (۹)

وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ لِبَاسًا ١٠ i

و شب را پوششی (برای شما)، (۱۰)

وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ١١ i

و روز را وسیله‌ای برای زندگی و معاش! (۱۱)

وَبَنَيْنَا فَوْقَكُمْ سَبْعًا شِدَادًا ١٢ i

و بر فراز شما هفت (آسمان) محکم بنا کردیم! (۱۲)

وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ١٣ i

و چراغی روشن و حرارت‌بخش آفریدیم! (۱۳)

وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا ١٤ i

و از ابرهای باران‌زا آبی فراوان نازل کردیم، (۱۴)

لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ١٥ i

تا بوسیله آن دانه و گیاه بسیار برویانیم، (۱۵)

وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ١٦ i

و باغهایی پردرخت! (۱۶)

إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كَانَ مِيقَاتًا ١٧ i

(آری) روز جدایی، میعاد همگان است! (۱۷)

يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ١٨ i

روزی که در «صور» دمیده می‌شود و شما فوج فوج (به محشر) می‌آیید! (۱۸)

وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَكَانَتْ أَبْوَابًا ١٩ i

و آسمان گشوده می‌شود و بصورت درهای متعددی درمی‌آید! (۱۹)

وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَابًا ٢٠ i

و کوه‌ها به حرکت درمی‌آید و بصورت سرابی می‌شود! (۲۰)

إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتْ مِرْصَادًا ٢١ i

مسلّماً (در آن روز) جهنّم کمینگاهی است بزرگ، (۲۱)

لِلطَّاغِينَ مَآبًا ٢٢ i

و محل بازگشتی برای طغیانگران! (۲۲)

لَابِثِينَ فِيهَا أَحْقَابًا ٢٣ i

مدّتهای طولانی در آن می‌مانند! (۲۳)

لَا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا ٢٤ i

در آنجا نه چیز خنکی می‌چشند و نه نوشیدنی گوارایی، (۲۴)

إِلَّا حَمِيمًا وَغَسَّاقًا ٢٥ i

جز آبی سوزان و مایعی از چرک و خون! (۲۵)

جَزَاءً وِفَاقًا ٢٦ i

این مجازاتی است موافق و مناسب (اعمالشان)! (۲۶)

إِنَّهُمْ كَانُوا لَا يَرْجُونَ حِسَابًا ٢٧ i

چرا که آنها هیچ امیدی به حساب نداشتند، (۲۷)

وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا كِذَّابًا ٢٨ i

و آیات ما را بکلی تکذیب کردند! (۲۸)

وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ كِتَابًا ٢٩ i

و ما همه چیز را شمارش و ثبت کرده‌ایم! (۲۹)

فَذُوقُوا فَلَنْ نَزِيدَكُمْ إِلَّا عَذَابًا ٣٠ i

پس بچشید که چیزی جز عذاب بر شما نمی‌افزاییم! (۳۰)

إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفَازًا ٣١ i

مسلّماً برای پرهیزگاران نجات و پیروزی بزرگی است: (۳۱)

حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ٣٢ i

باغهایی سرسبز، و انواع انگورها، (۳۲)

وَكَوَاعِبَ أَتْرَابًا ٣٣ i

و حوریانی بسیار جوان و هم‌سن و سال، (۳۳)

وَكَأْسًا دِهَاقًا ٣٤ i

و جامهایی لبریز و پیاپی (از شراب طهور)! (۳۴)

لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا كِذَّابًا ٣٥ i

در آنجا نه سخن لغو و بیهوده‌ای می‌شنوند و نه دروغی! (۳۵)

جَزَاءً مِنْ رَبِّكَ عَطَاءً حِسَابًا ٣٦ i

این کیفری است از سوی پروردگارت و عطیه‌ای است کافی! (۳۶)

رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا الرَّحْمَٰنِ ۖ لَا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطَابًا ٣٧ i

همان پروردگار آسمانها و زمین و آنچه در میان آن دو است، پروردگار رحمان! و (در آن روز) هیچ کس حق ندارد بی اجازه او سخنی بگوید (یا شفاعتی کند)! (۳۷)

يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِكَةُ صَفًّا ۖ لَا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَٰنُ وَقَالَ صَوَابًا ٣٨ i

روزی که «روح» و «ملائکه» در یک صف می‌ایستند و هیچ یک، جز به اذن خداوند رحمان، سخن نمی‌گویند، و (آنگاه که می‌گویند) درست می‌گویند! (۳۸)

ذَٰلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ ۖ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِ مَآبًا ٣٩ i

آن روز حق است؛ هر کس بخواهد راهی به سوی پروردگارش برمی‌گزیند! (۳۹)

إِنَّا أَنْذَرْنَاكُمْ عَذَابًا قَرِيبًا يَوْمَ يَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ يَدَاهُ وَيَقُولُ الْكَافِرُ يَا لَيْتَنِي كُنْتُ تُرَابًا ٤٠ i

و ما شما را از عذاب نزدیکی بیم دادیم! این عذاب در روزی خواهد بود که انسان آنچه را از قبل با دستهای خود فرستاده می‌بیند، و کافر می‌گوید: «ای کاش خاک بودم (و گرفتار عذاب نمی‌شدم)!» (۴۰)